Un debería saber garabatear coma os rapaces. Debuxar sen límites os ceos de nubes brancas, sobre fondos azuis, espellados en prados verdes con láminas de augas cristalinas. A inxenuidade dos que pensamos na eternidade soa así. Pero esta vez a tinta tornase negra, disolta nas bágoas por un admirado amigo, pouco tratado, fondamente presentido xa non Val dá Mahía, co nostálxico pensar na Montaña mindonienses, nos hozizontes lineais e infindos de Cervo. Todo na memoria dun pobo cheo de revoltixos, curvas e contradiccións, estético nos seus percibires xeniais, na súa natureza e indisocible dás súas reviravolvoltas mentais, tamén nos maxíns bos e xenerosos como os de Alberto Álvarez Escudeiro, os de Xosé Vázquez Castro, ou mesmo os de Xosé María Barreiro, quen nos presentou nunha cita de almas creativas, boas e xenerosas, na carballeira –ameazada xa tamén– de Santa Minia, onde a cultura ten casa humilde e atopa acubillo quente, como nun purgatorio privilexiado por milagres de santa importada.