E que viva Montevideo!
Os anos van pasando pero non esquezo aqueles meus vinte días no ‘Cabo de Hornos’ desde o porto da Coruña ata o porto de Montevideo. Para min foi case coma unha excursión. Eu tiña cinco anos e levaba meses coa imaxe de meu pai na cabeza e devecido por coñecer o lugar onde emigrara uns anos antes. A verdade é que na aldea (Tines-Vimianzo) era moi feliz. Era o primeiro neto da parte materna e vivía coa miña avoa Concepción que me agarimaba con chocolate e unhas moi saborosas merendas de ovos con azucre ou follados (filloas gordas) pero o nome Montevideo, que para min era Montemineo, soábame a cousa boa. A miña nai dicía que alí os invernos eran moi curtos e que axiña ía comezar a escola.