Manuel Suárez Suárez

O tango é a música popular e a danza máis representativa das terras riopratenses e forma sólida parte da cultura urbana na Arxentina e no Uruguai. O tango non é folklore xa que posúe autores que son os músicos e letristas. O seu propio nome é motivo de discusión e hai varias teses sobre a posible etimoloxía da voz tango. Roberto Selles di que xunto co tráfico de escravos embarcou tamén un “ritmo polizón” agachado nas mans dos negros. Hai investigadores que sosteñen que o ritmo naceu nas costas de Guinea que era unha zona de forte tráfico escravista. Din que nalgunha das linguas dos escravizados a palabra bailar é tamgu ou tiangu pero no norte de Guinea o bailar é dongo e tomton ou tamtamgo. Para intentar un achegamento a orixe da danza chamado tango hai que visitar a autores como Vicente Rossi, Carlos Vega, Lauro Ayestarán, León Benarós, Ventura R. Lynch, Cédar Viglietti, José S. Tallón, Andrés M. Carretero, Tulio Carella ou Jorge Luis Borges xa que non hai acordo sobre a achega dos africanos na súa xestación.

En novembro de 1958 ía coa miña nai no ‘Cabo de Hornos’ camiño de Montevideo. O meu pai levaba uns anos na capital uruguaia sen poder xuntar os cartos necesarios para o pagamento das nosas pasaxes e por iso foi que a miña nai acudiu ao programa de reunificación familiar de ‘Acción Católica’. Coido que tamén axudou moito ao embarque o triste acontecemento do mes de xullo cando nun monte da miña aldea de Tines (Concello de Vimianzo) fun trabado por unha loba que case acaba comigo. O certo é que toleaba por facer a viaxe e na aldea repetía unha e outra vez que eu vou a Montemineo.

A maioría dos escravos negros que chegaron ao Río da Prata viñan dos territorios africanos de Angola, Congo e Guinea e por iso a súa lingua era do grupo bantú. Moitas das palabras que se usan na lingua riopratense son de raíz kimbundu (bantú) como por exemplo: batuque, cachimba, catanga, catinga, dengue, malambo, Mandinga, milonga, mucama ou quilombo. Os escravos e logo os libertos tiveron que organizarse para intentar a conservación da súa identidade e foi así que artellaron a súa vida arredor da súa nación ou comunidade de orixe que tiña as súas propias autoridades para a celebración, encuberta, das festas e rituais relixiosos.

A totalidade do actual territorio da República Oriental do Uruguai e as provincias arxentinas de Bos Aires, Entre Ríos, Santa Fe e Corrientes, forman unha moi ampla rexión que se chama litoral riopratense. Este espazo xeográfico abrangue as terras que regan os grandes ríos da Prata, Paraná e Uruguai. Os habitantes máis característicos deste ‘litoral’ eran os gauchos que xurdiran na época colonial logo da chegada a estes campos abertos do gando vacún e cabalar. O gando chegou a provincia de Bos Aires e a de Santa Fe no século XVI e a Banda Oriental (actual Uruguai) no século XVII. Nestes territorios o gando chegou antes da instalación de poboación humana europea. Os rabaños en total liberdade medraron moitísimo en pouco tempo e sen ningún pastor que se considere o seu propietario, era o chamado gando cimarrón.

En Bos Aires e Montevideo os emigrantes europeos non crearon ningún barrio de carácter étnico e quizais por iso mesmo é que hoxe podemos buscar a contribución dos galegos no tango. Se os napolitanos e os galegos vivisen no seu gueto non habería ningunha posibilidade de cociñar as morriñas que cada quen leva no seu interior xa que cada morriña, coas súas propias características, quedaría dentro dos lindeiros do gueto. Coido que nestas dúas capitais, tiveron moi pouca importancia os factores de tipo cultural para determinar un asentamento nun o noutro barrio. Os que marcaron os lugares de instalación foron factores de tipo estructural, é dicir, os lugares onde había oferta de traballo e transporte e vivenda accesible. Claro está que se había posibilidade de elección, pois escollíase vivir perto dun familiar ou amigo da aldea ou da parroquia.

Os anos pasan pero aínda non esquecín case nada do acontecido o 21 de xullo de 1958 nun monte da miña aldea de Tines (Concello de Vimianzo). Non teño que esforzarme na lembranza xa que gardei as...

Haberá que falar do ano 1850 se queremos indicar unha data para o comezo do proceso de urbanización nas capitais da República Arxentina e da República Oriental do Uruguai. A vida de ambos portos estivo sempre moi xunguida xa que os acontecementos dunha beira tiñan consecuencias na outra. Montevideo case duplica a súa poboación entre 1843-1851. Esta xeira histórica é chamada do Sitio Grande xa que a cidade estivo sitiada oito anos ata a sinatura da paz o 8 de outubro de 1851. En Bos Aires nestes anos o goberno estaba en mans de Juan Manuel de Rosas [Rozas] que foi quen axudou ao xeneral Oribe a manter o cerco desde o seu cuartel do Cerrito. Habería moito que explicar sobre o federalismo e o caudillismo e o imperialismo inglés pero iso vai quedar para cando imparta en Bos Aires e Montevideo o curso intensivo sobre os galegos no tango ou sexa A emigración galega do tango riopratense.

O moi recoñecido poeta Carlos Tomás Penelas Abad sempre soubo onde tiña as raíces. Naceu en Piñeiro-Avellaneda que era o lugar de maior concentración de emigrantes galegos da República Arxentina. Foi o benxamín nunha familia de nai da comarca de Ourense (Santo André de Rante) e pai da comarca de Betanzos (A Espenuca de Coirós) na que Galicia estaba moi presente xa que no fogar os pais falaban en galego.

Hai anos que case puiden impartir en Bos Aires un cursiño especial sobre os emigrantes galegos no tango riopratense. Digo case pois tiñamos todo arranxado co meu amigo Adolfo Lozano Bravo pero, por desgraza, este grande empurrador da nosa cultura faleceu (21-V-2014) antes de anunciar o comezo das miñas charlas tangueiras no Centro Galego de Avellaneda e no Centro Galego da Prata. Os dous lugares de celebración eran onde impartía as súas clases o moi comprometido fillo dun emigrante da parroquia de Santalla de Dumpín nas terras lucenses de Castro de Rei. Os sábados pola tarde serían en Avellaneda e os domingos pola mañá na cidade da Prata.

O neno emigrante de cinco anos na capital da República Oriental do Uruguai está moi contento neste novo lugar que non ten ningunha semellanza coa aldea de Vimianzo onde nacera. Aínda que só pasaran dous meses da chegada no ‘Cabo de Hornos’ xa case esquecera aqueles 20 días de longa singradura desde o porto da Coruña. Estou a lembrar o mes de febreiro de 1959 que foi cando sentín, no barrio de Aires Puros, que Montevideo estaba cheo de alegría. Aquel primeiro verán quedoume gravado e permanece no meu corazón. O primeiro areal ou praia que coñecín foi a do Buceo e a segunda a de Malvín.

 

Os amigos montevideanos de Alfonso Daniel Manuel Rodríguez Castelao quedaron fondamente entristecidos polo falecemento en Bos Aires do exiliado rianxeiro que trouxera ao Río da Prata o lume aceso da identidade no seu corazón. En setembro de 1950 deciden fundar un programa de radio en lembranza de quen os enchera de forza para defender un estatuto de autonomía para Galicia. Así nace ‘Sempre en Galicia’ que o vindeiro 3 de setembro celebrará a festa do seu 73 aniversario. Hai que informar que o programa emítese enteiramente en lingua galega o cal fai que sexa merecente dos maiores recoñecementos.

Os anos van pasando pero non esquezo aqueles meus vinte días no ‘Cabo de Hornos’ desde o porto da Coruña ata o porto de Montevideo. Para min foi case coma unha excursión. Eu tiña cinco anos e levaba meses coa imaxe de meu pai na cabeza e devecido por coñecer o lugar onde emigrara uns anos antes. A verdade é que na aldea (Tines-Vimianzo) era moi feliz. Era o primeiro neto da parte materna e vivía coa miña avoa Concepción que me agarimaba con chocolate e unhas moi saborosas merendas de ovos con azucre ou follados (filloas gordas) pero o nome Montevideo, que para min era Montemineo, soábame a cousa boa. A miña nai dicía que alí os invernos eran moi curtos e que axiña ía comezar a escola.

As cidades americanas, herdeiras da tradición española, ata máis ou menos 1870 seguen sendo pequenos centro urbanos onde as familias de maiores recursos tiñan o seu resgardado fogar. As casas facíanse con sólidas paredes arredor dun patio central interior cun pozo e xardín. A entrada era por unhas boas portas e a construcción non era ostentosa pois a casa era unha especie de santuario para a familia. Coa chegada da revolución industrial europea houbo importantes modificacións na vida das cidades. Agora as novas repúblicas teñen liberdade para facer as importacións que desexen sen as limitacións impostas polas autoridades coloniais españolas. Os adiantos tecnolóxicos permiten un aumento dos intercambios comerciais. Os barcos movidos a vapor reducen á metade o tempo de travesía do Atlántico o cal permite transportar máis mercadorías cun menor custe. Do mesmo xeito o ferrocarril abarata as tarifas de carga e acurta o tempo de transporte. As cidades americanas collen pulos e medran de xeito rápido. O maior crecemento tivo lugar en cidades costeiras coma por exemplo: Bos Aires, Montevideo e Río de Xaneiro.

Hai uns anos e nestes mesmos días do mes de novembro ía nun barco chamado ‘Cabo de Hornos’ camiño de Montevideo. Alí agardaba o meu pai que era o fillo más pequeno dunha familia da aldea de Tines (Vimianzo) na que só había unha filla emigrada, Hermosinda, en Bos Aires. Sempre lle preguntaban a meu pai cal foi a razón de non ir para a capital da República Arxentina. A resposta era sempre a mesma e dicía que nunca quixo deixar a aldea xa que tiña casa propia e que o de Montevideo foi motivado pola insistencia do seu amigo Ramón de Castromil co que tivera en sociedade un obradoiro no que os dous ferreiros mallaban no metal para facer boas ferramentas e aparellos agrícolas.

Agardo non ter ningún atranco para achegarme pola beira do Eo a finais do mes de xullo do ano 2024. Quero lembrar a Xosé Alonso Trelles Xarén (El Viejo Pancho) na conmemoración do centenario do seu falecemento na capital da República Oriental do Uruguai.

Que un programa de radio fundado en MONTEVIDEO o 3 de setembro de 1950, feito enteiramente en galego, cumpra 71 anos ininterrompidos de vida é motivo de celebración pero tamén de recoñecemento do esforzo realizado polo moi comprometido grupo de emigrantes galeguistas que axudaron ao mantemento da nosa identidade nas terras da República Oriental do Uruguai. Estamos a falar de que uns meses despois da morte de Castelao en Bos Aires, os seus amigos montevideanos, fundan un espazo radial para renderlle homenaxe e chámanlle ‘Sempre en Galicia’.  

A Unesco vén de incluír na listaxe de Patrimonio Mundial da Humanidade a unha obra arquitectónica que está na República Oriental do Uruguai. Trátase da igrexa do ‘Cristo Obreiro’ que se ergue na Estación Atlántida [Canelones] a pouco menos de 50 km de Montevideo.

O curso lectivo no ensino primario na República Oriental do Uruguai ten fixado o seu comezo oficial o día 15 de marzo, pero no ano 1959 caeu en domingo. Así foi que o luns 16 e aínda con cinco anos de idade (cumpro o 3 de abril) comecei o meu roteiro educativo na capital uruguaia.

O bailarín e coreógrafo compostelán Óscar Cobos é persoa culta, quero dicir que ademais dunha sólida formación na súa profesión, ten conciencia identitaria. Estivo varios anos na Arxentina para aprender todas as reviravoltas da danza do tango pero a súa inquedanza levouno a querer saber sobre os emigrantes galegos que bailaron ou escribiron ou crearon partituras musicais. Antes da pandemia estivemos compartindo historias. Sorprendeume moito cando comentou que estaba a darlle voltas a un proxecto sobre a presencia de emigrantes galegos na historia do tango riopratense. Quedei moi compracido xa que é o primeiro galego ao que se lle ocorre intentar facer un resgate despois das iniciativas do meu prezado Adolfo (Adolfo José Lozano Bravo) e da miña prezada Graciela (Graciela Silvia Pistocchi Pereira).

O primeiro de xaneiro de 1959 levaba vivindo na capital uruguaia pouco máis dun mes xa que chegara o 27 de novembro de 1958. Coido que ter cinco anos axudou moito a que axiña fose un neno máis naquel lugar cheo de alegría. Hai que recoñecer o acerto de meu pai en facerlle caso a seu amigo Ramón de Castromil que foi quen o empurrou para embarcar no ‘Castel Bianco’ en 1955.